Dag 04: Slovenië – Kroatië – Bosnië en Herzegovina

Vandaag reden we door naar Kroatië, naar de Plitvički meren. Dit zijn kristalheldere meren die met elkaar verbonden zijn door watervallen. Na het bezichtigen van de Plitvički meren reden we nog een stukje door tot in Bosnië en Herzegovina om daar te overnachten in Bosanska Krupa. Een groot deel van de dag reden via krappe bochtige wegen over bergen, door mooie bossen, langs prachtige uitzichten.

We reden dan door het bergachtige gebied van de Dinarische Alpen. Een heel stuk zijn we met twee Sloveense motorrijders opgereden. Het Nationale Park van de Plitvički meren is UNESCO-werelderfgoed. Het biedt een aantal wandelpaden en boottochten langs de diverse meren en watervallen. Ik heb er een route gelopen van boven naar beneden tot een van de meren. Ik was vooral onder de indruk van het heldere blauwe water.

Langs de route van de Plitvički meren tot aan Bosanska Krupa werd het landschap langzaam aan wijder. Toch wordt niet de gehele vlakte gebruikt door landbouw. Het zijn meer losse percelen van verschillend formaat door elkaar. We gingen de grens over met Bosnië en Herzegovina. Voor mij was dat weer ouderwets in de file staan voor we Kroatië uitreden en Bosnië en Herzegovina inreden, paspoortcontrole. De douane heet hier carina.

Vrijwel direct na de douane werden de eerste dorpjes in het landschap en tegen de bergen aan zichtbaar. Opvallend waren meteen de vele moskeeën. Toen ik ergens een moskee boven op een berg stond te fotograferen, kwam er een man naar mijn toe: of ik schnaps lustte. Nu had ik nog wat kilometers voor de boeg, maar ik had wel trek in een glaasje water. En zo maakte ik kennis met Morez, Ibrahim, Mohammed, . . . en dochter . . .

Morez en Ibrahim rijden beiden motor, die moest ik natuurlijk bewonderen. Mohammed is de zwager van Morez. Ze waren zich aan het voorbereiden op een feestje. Ieder had wat bij zich. Het is hier morgen natuurlijk al weekeinde denk ik. Het was mijn eerste ontmoeting met Bosnische Moslims. Daar hebben we het ook over gehad. Geloof zit tussen de oren van politici en dat van Sebrenica hebben ze bijgelegd, begreep ik.

De laatste vele kilometers naar Bosanska Krupa waren een ervaring op zichzelf. Het was slingerende krappe weg door een kloof van de rivier. Het asfalt was van wisselende kwaliteit, ook weer een soort patchwork. Het asfalt was hier soms erg glad of juist in de lengte-richting opgeruwd met een botte frees. Naast de weg liep een spoor van de trein. De weg en het spoor wisselden regelmatig van positie, links of rechts.

Onder de weg stroomde een rivier, met water dat net zo blauw was als het water van de Plitvički meren. En er liep hier en daar flink wat water van de berg over de weg heen. De nattigheid vond ik al even wennen in de bochten en op de houten bielzen tussen de rails van de trein. Van dat alles bij elkaar ging de staart van de Guzzi flink kwispelen. Ik heb het maar laten gebeuren en soms met lichte dwang tot kalmte gemaand.

Van de stad Bosanska Krupa zelf heb ik niet veel gezien. Het schijnt een schilderachtige stad te zijn aan de rivier de Una. De rivier heeft een aantal watervallen, ideaal voor rafting. Ik ben een paar keer door Bosanska Krupa gereden op zoek naar het hotel. De lokatie staat in verschillende kaarten appjes op een andere plek aangegeven. Na wat rondjes in en om de stad heb ik het gevonden, ergens in de bergen, bijna in het donker.

download de gpx