Dag 07: Van Montenegro naar Albanië

Ik keek al langer voor vandaag uit naar een leuke route over de wegen door het National park Durmitor. Gisteren hadden we er een stuk doorheen gereden, vandaag hebben we er nog een stuk aan toegevoegd. We zouden vandaag rakelings langs het Nationaal park Biogradska Gora rijden. Dit is één van de drie laatst overgebleven regenwouden en oerbossen in Europa. Maar in verband met de weersvooruitzichten heb ik de route dit keer wat verlegd.

Ik heb het er even niet over gehad, maar iedere dag dat ik nu een week onderweg ben regent het toch een paar uur. Hier in de bergen is moeilijk te voorspellen of, wanneer en waar het zal gaan regenen. Ik volg iedere dag de vooruitzichten van een paar weerbureaus, maar ik zie daarin geen bruikbare lijn. Het gevolg is dat ik onderweg meermalen bezig ben om het regenpak aan of uit te doen. Soms pakt dat goed uit, soms ook niet.

Nadat het regenpak nu een week lang allerlei regenbuien heeft opgevangen en ik aan de binnenkant – soms nodeloos – ingepakt zat, hebben alle kleren toch wel een zekere mufheid gekregen. Voor vandaag had ik er behoefte aan om mijn kleren te kunnen luchten en droog te kunnen houden. Dat heb ik geprobeerd door mijn aanvankelijk geplande route wat van de buien weg te houden en de rijtijd in te korten, zodat we voor de verwachtte buien binnen zouden zijn.

Dat is redelijk gelukt. Vanochtend vertrokken we wat later dan gepland. We hadden een leuk onderonsje met een stel andere motorrijders, twee Roemenen en een Kroaat. Ze waren allemaal erg geïnteresseerd in de Guzzi, dus er waren nogal wat vragen te beantwoorden. Een van de Roemenen had een startprobleem, dat moest gefixt worden. En daarna wilden we van elkaar de plannen weten en de tips voor onderweg. Mij werd nogmaals op het hart gedrukt op het asfalt te blijven.

In het National park Durmitor kwam ik de Roemenen weer tegen, dus zijn we een stuk samen opgereden. Zij hadden de motoren uitgebreid behangen met GoPro’s en Instagram camera’s. Dat zullen fraaie opnames zijn geworden. Ik ga nog eens zoeken. Zelf heb ik ouderwets gefotografeerd. Het is een heerlijk gebied om doorheen te rijden. Vanochtend hingen er stevige wolken tegen de bergwanden, dat vind ik dan toch wel een fraai gezicht.

Daarna zijn we doorgereden naar Albanië. We reden onder andere langs het Shkodra-meeren, een van de grootste meren van de Balkan, omringd door de bergen. Het schijnt een rijke biodiversiteit te hebben, ik zag onderweg iets over een reservaat voor pelikanen. Het was ook vandaag weer een fraaie grensovergang. Één kantoortje per land, dus tweemaal in de rij gaan staan, er ter plaatse eenmaal natregenen, daarna in de zon gaan staan stomen boven een steeds warmer wordend motorblok. Alle motorrijders gingen daarna een stuk lichter gekleed verder.

Voor wat betreft de natuur zag het er bij de grote steden en langs de grotere wegen zorgelijk uit. Die Bosniërs en Albanezen flikkeren hun huisvuil en huisraad maar overal neer. De berm lag bijna overal bezaaid met flesjes, blikjes en verpakkingen van allerlei snoepgoed. Eenmaal rolde er zelfs een bierflesje onder mijn wielen door. Ik denk toch dat we verderop in Albanië net zo kunnen genieten van ongerepte natuur en bergachtige landschappen als we eerder onderweg zagen.

Overigens, nog een Nederlands tintje over Albanië: In 1913 wordt een onafhankelijk Albanië opgericht. De half-Nederlandse (een achterneef van koningin Wilhelmina), de half-Duitse Wilhelm zu Wied wordt vorst van Albanië. Wilhelm betrad op 7 maart 1914 samen met zijn vrouw en zijn twee kinderen voor het eerst Albanese bodem. Met het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog – waarbij Albanië bezet raakt door Italië, Frankrijk, Servië en Griekenland – is het gedaan met de onafhankelijkheid van Albanië en kon onze half-Nederlandse vorst Wilhelm het land op 3 september 1914 alweer verlaten.

download de gpx