Dag 01. Rijswijk – Malmedy

De eerste dag houd ik me nog rustig, ik rijd niet te lang en niet te ver. Na de lunch gaan we in rustige draf naar de Ardennen tot vlakbij Luxemburg. Ik hoop daar wat meer dan anders door heuvels en bossen te kunnen rijden. Een mooie opwarmer voor de komende dagen. We rijden vandaag naar Francorchamps, misschien ken je het wel van het racecircuit. Ergens in dit seizoen zal Max er z’n kunstjes kunnen vertonen. Het is niet ver van mijn slaapplek. Ik zal er op mijn manier een kijkje gaan nemen.

De ochtend begint met het opzadelen van de Guzzi, het afscheid van het gezin, Germaine en buurman Frank met hond. Aanvankelijk plande ik een snelle route door België. maar eenmaal onderweg bedacht ik me, ik kan net zo goed door Nederland rijden en ergens in de omgeving van Maastricht binnendoor gaan rijden.

Het eerste stuk was het weer zoals thuis: aangenaam frissig, een witte-grauwe lucht. Naarmate we oostelijker en zuidelijker kwamen liep de temperatuur op tot zo’n 24 °C, en kregen de wolken meer contouren. Eenmaal in Limburg ging de zon zelfs schijnen. Op een parkeerplaats bij Maastricht-Aken-Airport zet ik het navigatiesysteem op “avontuurlijk, niveau 3”. Spannend hoor. Ik denk zomaar dat ik dat vast wel aankan.

Aanvankelijk werd ik langs de luchthaven, naast de snelweg en door Maastricht gevoerd. Ik was nog niet onder de indruk van de vaardigheden van het navigatiesysteem. Maar toen werd het ineens interessant. Ergens onder Maastricht werden we het bekende Limburgse landschap in gevoerd. We reden over heuvelen en door dorpjes. Ik kwam zowaar bekende plaatsnamen tegen.

Ik noem er één: St. Geertruid. Daar hadden mijn oom en tante vroeger een paar caravans staan op een camping. Ik heb er een paar keer gelogeerd, alleen of met vrienden. De laatste keer was heel wat jaren geleden. Germaine en ik kampeerden er met de motor en een nieuwe tent. Het was tijdens een Pinksterweekeinde. Het vroor die nacht zo hard dat we sliepen met alle kleren aan en onze motorjassen bovenop de slaapzakken. ‘s-Ochtends stond ijs op de buitenkant van de tent.

Het navigatiesysteem voerde me het Belgische landschap in. Ik vond dat ook erg mooi. Ik kon wel om de paar kilometer stoppen om een foto te maken. De Guzzi had het op zijn manier ook erg naar zijn zin. Langzamerhand ging het tempo in bochten en heuvelopwaarts omhoog. Het motorblok snorde dat het een lust was. We reden hier duidelijk in de Voerstreek. Misschien raakten we wel in vervoering?

Opgepast dus, ingrijpen was nodig: Ik had immers gepland om maar af en toe te stoppen en foto’s alleen met de telefoon te maken. Ik had me ook voorgenomen – zelfs aan deze en gene beloofd – om voorzicht te zijn. Ik wilde ook nog eens op tijd voor de avond en heelhuids in het hotel inchecken en ergens te eten vinden. Mijn camera bleef dus in de koffer. De stops werden beperkt. En de hoge snelheden werden vertraagd.

Het hele pakket aan voorwaarden voor vandaag hebben we gerealiseerd. Heelhuids hebben we ingecheckt, een snelle hap is 13 km verderop gescoord. Rest mij alleen nog een paar foto’s hierachter te laten. Wat mij betreft is het hier wel iets om vaker naartoe te gaan. Ik hoop dat jullie ook een goede indruk van de omgeving van krijgen.