Dag 10. Freiburg – Rijswijk

Dit is voorlopig weer het laatste bericht in dit feuilleton. De Achterhoekse band Normaal zong het al in hun nummer Oerend Hard: “Maar zoals altied kwam an dat gejakker een end”. Ook aan deze reis komt een eind. Het wordt een lange rit terug naar huis, zo’n 700 km. Ik zal voorzichtig doen. Misschien is er nog iets leuks te zien onderweg. Wordt de dag me te lang, dan zoek ik een extra rustplek onderweg.

Het hotel ligt vlakbij de snelweg en ik ben in een milde bui. Dus het Garmin navigatiesysteem mag een poging doen om een weg naar huis te plannen. Dat lijkt zowaar te lukken. De opgave komt redelijk overeen met datgene dat de Guzzi met zijn eigen systeem zou plannen. Om zeker te zijn houden we dat laatste nog even achter de hand.

Overigens volgens de Guzzi mochten we op de snelweg 255 km per uur. Ik heb hem toch maar tot wat meer kalmte gemaand. Zeker bij aanvang van de rit heb ik zelf toch wel enige tijd nodig om in het ritme te komen. Ik stel mezelf voor dat dat ook voor de Guzzi zal gelden. Het is nog een jong ding dus laten we wat voorzichtiger zijn met hoe we het kapot maken.

De lucht is zwaar vochtig bij het begin van de rit. Gedurende de rit wordt dat niet beter. De temperatuur loopt als snel op tot over de dertig graden. Iedere twee uur nemen we een pauze. Ik neem dan een flinke slok fris of water. De Guzzi volstaat met om de andere stop een flinke slok benzine. Ondanks het weer en het tempo gebruikt het ding toch amper 1 liter op zo’n 20 km. Dat valt mij niet tegen.

Veel foto’s maak ik niet vandaag met mijn telefoon. Één keer stop ik wat langer bij Winningen in Duitsland, bij de brug over de Moezel.

‘s-Middags hoor ik van het thuisfront dat er iets verandert in de lucht. Het koelt af en er schijnt een flinke bui onderweg te zijn. Volgens de buienradar zijn de bui en ik ieder nog twee uur onderweg naar mijn huis. Dat gaat krap worden. Naarmate we thuis naderen neemt de bewolking toe. Eenmaal onder op de A15 onder Rotterdam voel ik wat gespetter. Ik worstel me samen met wat andere motorrijders tussen de files door. Ook zij zijn matig gekleed voor dit weer. “Nog maar zo’n 20 km te gaan.” Denk ik.

“De bui draait pas later over thuis heen. Dat red ik wel.” Moedig ik mezelf aan. En: “Ik ga nu toch niet na al dat mooie weer voor die laatste kilometers een regenpak aantrekken!” We draaien de A4 naar de Beneluxtunnel op. De eerste grote druppels vallen. Verschillende banen komen bij elkaar, de beweging van het verkeer valt bijna stil, hier kan ik niet gemakkelijk tussen de files rijden. “Nog maar 15 km te gaan. Na de Beneluxtunnel zal het meevallen. “

Na de Beneluxtunnel regent het echt wel. Ik houd mezelf voor dat ik achter de ruit droger blijf, dat een paar spetters best wel kunnen. “Nog maar 10 km. Zometeen hebben we nog de Ketheltunnel en dan nog maar een stukje naar huis.” Voor Delft regent het hard, de binnenkant van mijn leren jack wordt koud. “Nog maar 7,5 km. Dat jack kan wel wat hebben. Het wordt zo wel minder.” Tot aan huis blijft de regen wat het is.

Het asfalt voelt glad, de klinkers in onze straat voelen glad. “Dat is het stof en vuil van de afgelopen droge periode.” Denk ik. Ik neem de bochten bewust voorzichtig. “Dit is toch weer anders dan een krappe haarspeldbocht in de bergen.” Ik draai langzaam onder ons gebouw naar het binnenterrein. Ik zet de motor op zijn vertrouwd plek onder de balkons tegen de muur. “Zucht, ok. Het was weer een mooie reis. We zijn een beetje nat geregend. Maar we zijn heelhuids thuis gekomen.”