Dag 12: Gijón – Playa del Silentio v.v.

Adam Gibbs en Alister Benn zijn twee fotografen die naar mijn menig heel fraaie natuurfoto’s maken. Ze weten beiden “sfeer” in de natuur heel mooi weer te geven. Soms doen ze dat vrij beeldend, een andere keer wat meer abstract. Laatst ontdekte ik dat ze samen workshops organiseren langs de kusten in het noorden van Spanje.

Deze reis lijkt me dus een mooie gelegenheid om eens op bezoek te gaan bij hun locaties. Na wat zoeken heb ik er een aantal op mijn lijstje kunnen zetten. Ik ontdekte dat andere mensen vooral nogal eens foto’s maken op Playa del Silentio. Dat moet ik dan zeker nader verkennen.

De weg naar naar Playa del Silentio was met de GPS gemakkelijk te vinden. Het was een ritje van zo’n 65 km, ongeveer een uur rijtijd. Dus dat was snel gereden. Spijtig genoeg bleek de laatste kilometer een smalle en zeer steile weg, soms van beton, amper breed genoeg voor een auto en met diepe gaten op onregelmatige afstand. We hebben het goed doorstaan, zowel heen als terug.

De Guzzi heb ik bovenaan het strand achtergelaten. Vanaf daar is het nog eens 75 m naar beneden lopen, en terug omhoog lopen. Tja sorry mensen in Nederland, bij jullie sneeuwt het, hier was het ‘s-ochtends al zo’n 10° in de stad, het werd vanmiddag 23°. De motorkleding heb ik dus maar uitgedaan en in de koffers gedaan. Die had ik van tevoren geleegd bij het hotel.

De rest van de weersverwachting voor vandaag beloofde een paar buitjes, wind en een stijgende temperatuur. En zo was het ook. Gedurende de dag trok de wind aan tot stevig en er vielen een paar buitjes. Op het strand heb ik in een grotje kunnen schuilen. ‘s-Middags kwam ik net na het begin van de eerste grote bui bij het hotel binnen.

Wat is er dan te zien op dat strand? Laat ik beginnen met te zeggen dat ik er na zo’n drie uur nog niet was uitgekeken. Het strand is bedekt met kiezels van verschillend formaat. Die worden door de zee heen en weer gespoeld. Er ligt een behoorlijk pakket tegen de rotswanden aan.

Dat contrast van die vormen is op zichzelf al mooi om te zien. Maar er is meer. De rotsen staan tegen het land aan en in de zee. En ze zijn van heel verschillend gesteente, dus de samenstelling en de kleuren verschillen nogal. Er zal in een ver verleden zowel gesteente van samengedrukt sediment zijn gevormd, als dat er nieuw gesteente is ontstaan door breuken, smelten, omgooien, etc.. Lees er de oude lesboekjes maar op na over hoe dat ging “in die tijd”.

Je vindt op dit strand ongeveer alle steensoorten die je kunt bedenken, behalve graniet en lava. Om de paar meter zag ik weer iets nieuws: andere stenen, een andere samenstelling, andere kleuren, andere stand, het ging maar door. Ik zet hieronder maar enkele van de indrukken die ik opdeed.

Uiteindelijk heb ik er – zoals gezegd – zo’n drie uur rondgelopen en nog niet alles gezien. Ik had nog niet eens het leven in de poeltjes gefotografeerd, of wat er aan de randen van het strand gebeurt. Het was gewoon teveel. Dat zijn een paar mooie klussen voor een volgende vakantie.

Ik besloot om ook niet meer langs de andere stranden te gaan rijden. Ik had voldoende huiswerk aan alle foto’s die ik vandaag heb gemaakt. Ik ben nog even door het centrum van Gijón gereden. Het lijkt me wel een leuke stad om vaker naartoe te gaan.