Dag 12: Van Bulgarije naar Roemenië

We reden vandaag door naar Roemenië. Onderweg kwamen we langs een merkwaardig bouwwerk in de bergen, het Buzludzha monument, een of ander overblijfsel uit de Sovjet-tijd. Dat wilde ik wel eens zien. Bij de grens met Roemenië kwamen we in gesprek met een motorrijder die ons daarna het een en ander bijbracht van het Roemeense motorrijden.

Dat Buzludzha monument was ooit het kantoor waar de regering van Bulgarije bij elkaar kwam. Het is bizar dat het zo afgelegen ligt. Het hele gebouw verkeert in deerniswekkende toestand. We reden er voor om en we reden dan meteen een flink stuk van de Shipka Pas. Het monument daar herinnert aan een slag met de Turken. Ik heb het in het voorbijgaan zien liggen. De laatste 10 km van het Buzludzha monument naar het noorden ging over over een slecht onderhouden weg door de bossen.

Tijdens het wachten aan de grens met Roemenië kwam een andere motorrijder naast mij staan. “Of hij met mij voorbij de grens mocht”. Ik heb even geopperd, dat wij motorrijders gewoonlijk in de rij gaan staan, maar ik vond het goed dat hij na mij de grens zou passeren. Terwijl we stonden te wachten raakten we aan de praat. Hij – Adrian – was een dagje naar Bulgarije geweest om sigaretten te kopen. Dat doet hij eens per maand. Zo kan hij de motor eens lekker uitlaten.

Na het passeren van de grens stelde Adrian voor dat hij mij nog wat tips zou geven voor mooie ritten in Roemenië. In hoog tempo noemde hij allerlei locaties en routes, sommigen toonde hij op zijn telefoon, sommige zochten we op op mijn telefoon. Vervolgens bood Adrian aan om mij te begeleiden op weg naar Piteşti. Dan kon ik meteen kennis maken met de Roemeense manier van motorrijden. Het ging dan in het bijzonder om het passeren van de files. Hij zou voorgaan.

Over dat passeren van de files in deze regionen heb ik je al het een en ander verteld. In het kort de motorrijders rijden vlotjes tussen twee elkaar tegemoet rijdende files. Ik heb nu aan den lijve ondervonden hoe dat werkt. In hoog tempo – ik zal maar niet zeggen hoe hoog dat tempo lag – reed ik achter Adrian aan die voor mij uit ruimte tussen de files creëerde. Het ging hem goed af, tussendoor groette hij ook nog eens menigeen en dankte ze voor de ruimte die ze verschaften.

Eenmaal voorbij Boekarest liet Adrian mij ook nog zien hoe het passeren van files op de snelweg in zijn werk gaat. Dat terwijl het overige verkeer volgens mij gewoon reed, er weliswaar veel verkeer was, dat bovendien dicht op elkaar reed. Het schijnt dat verkeer niet te deren dat er motorrijders tussendoor laveren. Beide kunstjes heb ik onder het toeziend oog van Adrian ook nog zelf mogen voordoen. Daarna gingen we ieder onze eigen weg, ik naar Piteşti, Adrian naar Boekarest.

De Guzzi had er daarna zin in om het geleerde verder te oefenen, zoveel was wel duidelijk te merken aan het snorren van de machine. Ikzelf had er behoefte aan om de aldus ingekorte reistijd te besteden aan wat verkoelends te drinken en een hapje te eten langs de weg. De overige kilometers naar Piteşti hebben we een modus gevonden voor ons beider vertier en genoegen. Ik zal morgen de Guzzi op een extra slokje benzine trakteren en het peil van de motorolie checken.

Piteşti is een mooi startpunt voor het rijden van de Transfăgărășan en Transalpina. Deze twee passen zijn beroemd om hun spectaculaire uitzichten en bochtige wegen. De Transfăgărășan is in de jaren ‘70 van de vorige eeuw aangelegd in opdracht van de communistische dictator Ceaușescu. Het resultaat mag er wel zijn: een fantastische bergpas met na elke haarspeldbocht een adembenemend uitzicht. Ik laat je morgen weten wat we dan hebben gedaan.

download de gpx