Dag 14: Naar de Karpaten

We gaan we naar de Karpaten. Ik weet niet waarom, maar op de een of andere manier lijkt me dat een interessant gebied. Ik heb iets gelezen over een stuwmeer bij Bocaz, iets over mooie heuvelachtige landschappen, dichte bossen en schilderachtige kloosters. Dan had ik nog de tips van Adrian om de route iets aan te passen. Genoeg stof al voor een leuke dag. Maar als ik eenmaal onderweg ben doe ik een leuke ontmoeting die het zomaar weer een prachtige dag maakt. Kom ik nog wel aan op mijn eindbestemming in Gura Humorului?

Gisteravond was er overigens een wijnfestival in een park een stukje van het hotel verwijderd. Ik heb er een bakje lekkere goulash gegeten en even over het terrein gelopen. De rest van de avond heeft het nog flink geregend, maar vanuit het hotel kon ik de muziek meeluisteren. Alle klassiekers uit mijn jeugd kwamen voorbij.

‘s-Ochtends vroeg leek de dag druilerig te worden, maar al snelde klaarde de lucht op. Na het ontbijt heb ik het erop gewaagd en ben ik zonder regenpak aan te trekken vertrokken. Gaande de rit werd het steeds warmer, de zon scheen af en toe flink. Dat van die “mooie heuvelachtige landschappen en dichte bossen” blijkt zomaar te kloppen. Voeg daar maar aan toe dat de wegen door die bossen over het algemeen goed waren en de dorpjes en steden wat mij betreft een aangenamer aanzicht hadden dan gisteren. De geografie van Roemenië lijkt wel heel bepalend voor de cultuur in de verschillende regio’s.

Weet je dat in bijna al die dorpjes hier ooievaars met jongen op het nest zitten?

Volgens Adrian moest ik zeker langs het Lacul Izvorul Muntelui – of het Lacul Bicaz – rijden. Dit is het grootste meer in Roemenië. Het is een kunstmatig meer dat ontstond nadat er een dam werd gebouwd in de rivier de Bistrița, een paar kilometer ten noorden van de stad Bicaz. De weg ernaartoe was geweldig. Aan het begin van het Lacul Izvorul Muntelui schoot ik een parkeerplaats op om even te eten en wat foto’s te maken. Een koppel met een zwarte BMW K1600B zat er te eten, ik had ze eerder voorbij zien rijden. Even later kwam van de andere kant een groep motorrijders het terrein oprijden.

Iedereen groette elkaar beleefd, bewonderde elkaars uitrusting, wisselde blikken van erkenning uit en ging weer zijns weegs. Het koppel met de zwarte BMW vetrok iets voor mij en ik haakte aan. Ze hadden een of andere Roemeense schlager opstaan, maar dat deerde mij niet. Af en toe gaf de bestuurder signalen als “pas op gravel”, “kijk uit tak over de weg”. Van de passagiere kreeg signalen als “kijk leuk uitzicht”. Een tijd reed ik zo achter ze aan, tot zij naar rechts gingen en ik naar links. Ik groette ze en reed door. Een stuk verderop stond ik even wat te drinken toen ze opeens naast me kwamen staan.

“Waar ga je naartoe?” vroegen ze. Ik moest even zoeken “naar Gura Humorului”. Ondertussen keken ze mee op mijn telefoon. “Leuk” zeiden ze en “rijd maar achter ons aan, wij kennen een leuke route door de bergen en het bos, ik rijd wel voorop”. Zo gezegd, zo gedaan. In hoog Roemeens tempo gingen we de berg op. De route was werkelijk prachtig, kronkelig en nauw. Ik zag hoe ze omgingen met tegemoetkomende auto’s, hoe ze auto’s passeerden en welke signalen ze gebruikten. Onderweg stopten we nog een keer, of ik zin had om een leuk bergtopje te zien.

Daar bij dat bergtopje – Piatra Şoimului – zijn we even gaan wandelen en hebben we gezellig gepraat. Het idee ontstond al snel om samen een hapje te gaan eten. Zij wisten een leuk restaurant in Câmpulung. Daar hebben we heerlijk gegeten en heerlijk zitten praten. En snel kwamen de verhalen en de bijbehorende foto’s: “Hoe oud ben je, waar kom je vandaan, heb je kinderen, leven je ouders nog, etc.?” Cerasela en Cátálin werken al twintig jaar samen aan de afwerking van het interieur van auto’s, ze hebben twee dochters (17 en 12 jaar oud) . . . en zo kunnen we nog heel veel meer over ze vertellen.

Ik weet niet wat de Blauwe Engel en de zwarte BMW met elkaar hebben besproken, buiten op straat voor de deur van het restaurant. Het staat wat mij betreft wel vast dat er vanaf de eerste ontmoeting er een klik was. Cerasela en Cátálin hebben mij begeleid naar het hotel, een half uurtje rijden verderop. De Blauwe Engel reed heel genoeglijk mee in onze opstelling. We hadden het erg gezellig gehad met z’n vijven. Met enigszins bezwaard gemoed nam ik afscheid van deze Roemeense vrienden. Ik ben reuze benieuwd hoe het met ze verder gaat. Misschien treffen we elkaar nog eens.

download de gpx