Vandaag reden we verder over de Karpaten, steeds dichter langs de grens met Oekraïne, het einddoel is Sighetu Marmației. Het weer is loom, dus we rijden traag en we vorderen langzaam. Toch genieten we van het berglandschap evenals van wat er verder onderweg te zien is in de omgeving van de verschillende dorpjes.
Ik zie steeds meer traditionele houten kerkjes, ik zie allerhande leuke poortjes en poorten, ik zie mensen lopen langs de kant van de weg, ik zie veel mensen werken op het land. Er gebeurt echt een hoop vandaag. Toch zet ik me er niet genoeg toe om dat te fotograferen. Misschien komt het er nog van. Voorlopig geniet ik van de gelegenheid om hier rond te kijken.
Vreemden fotograferen vind ik moeilijk, maar hier helemaal. Ik zie hoe de mensen sappelen om de dingen voor elkaar te krijgen. De huizen en andere gebouwtjes bijvoorbeeld staan niet helemaal recht, er mankeert zo te zien van alles aan, ze worden hier en daar een beetje opgelapt. Her en der zie ik groentetuintjes, veldjes met gras, iets grotere velden met andere gewassen. Het meeste wordt met hand bewerkt: Het gras bijvoorbeeld wordt gerooid met de zeis, met een riek o.i.d. omgegooid en tegen houten palen of op rekken gehangen, het meeste gras wordt later verzameld met paard en wagen. Zo wordt ook het meeste werk op het land met de hand gedaan. Het voelt moeilijk om op mijn gemak vanuit mijn luie luxe westerse cocon wat plaatjes te schieten van het geploeter van deze mensen.
Sighetu Marmației is een stad met een hele roerige geschiedenis. De stad was ooit Hongaars, is nu Roemeens. De Hongaren maken een steeds kleiner deel van de bevolking uit. Tijdens de Tweede Wereldoorlog wordt het grootste deel van de Joodse bevolking, bijna 13.000 personen, gedeporteerd naar Auschwitz en in de gaskamers omgebracht. Na de Tweede Wereldoorlog is de stad de vestigingsplek van de meest beruchte gevangenis voor tegenstanders van het regime, de meesten daarvan komen ook op een gruwelijke wijze om het leven. In de stad bevindt zich nu het Memorial of the Victims of Communism and of the Resistance. Ondanks dat de stad tegen de grens met Oekraïne ligt wonen er slechts weinig Oekraïners, ook nu na de inval van Rusland in Oekraïne. Ik wil morgen eens kijken hoe het dichter bij de grens is.
Prachtige foto’s van het landelijk gebeuren. Ik kan mij de gêne wel voorstellen.
Wonderlijk dat er weinig Oekraïners zijn, of is het dan toch te dichtbij ? Spannend om dat uit te zoeken.
Kriebelt je bouw-ziel hier niet erg ?
Ik ben blij dat sommige dingen blijven zoals ze zijn.
Ook weer mooie omgeving!
Jouw terughoudendheid om mensen te fotograferen heb ik ook. Op vakantie heb ik wel eens de filmcamera voor mijn buik gehouden en al lopend gefilmd terwijl ik een andere kant opkeek.
Stiekemerd. Ik klap wel eens mijn schermpje een kwart slag omhoog. Dan lijkt het net of ik niet kijk.
Wat een mooie architectuur! Prachtige foto’s ook van al die hooibergen.
Dank je zus. Al een bezoekje het plannen, als je toch in de buurt bent?
Je kunt niet door Oost Europa reizen zonder te ontkomen aan alle verschrikkingen die mensen elkaar aandoen. Geniet ook van het moois dat er is. Wij kunnen met z’n allen nog iets leren van de gastvrijheid en gemeenschapszin die daar nog altijd heel normaal is.
En zo is dat.
Hallo Eugenio, Deine Beschreibungen der Landschaften die du erfährst – deine Begegnungen mit Mensch und der Natur atmen sich sehr schön im Einklang mit deinen Fotos ☮️ Wir sehen uns zum Guzzi Treffen in Elmstein
Hallo Klaus, Vielen Dank für dein Kompliment. Auch ich freue mich auf unser Treffen. Bis dann, Eugenio
Ich war vor 11Jahren mit dem Motorrad in die andere Richtung unterwegs. Damals war das teilweise eine Schotterund Sclglochpiste.
Es ist eine wunderschöne Gegend. Glücklicherweise gibt es Dinge, an denen sich nicht viel ändert. 🙂