Met bezwaard gemoed verlieten we vandaag Roemenië. We volgden nog even de Karpaten, naar Debrecen in Hongarijë. Wat een bijzonder land is dat toch Roemenië. Ik heb er maar even een klein stukje van gezien, maar het noorden heeft een plekje in mijn hart gekregen. Het landschap is geweldig, de bergen vond ik prachtig om te zien, de bossen zijn heerlijk om doorheen te rijden. Er is ook iets in de dorpen en de steden dat mij aantrekt. En ik ben geraakt door de vriendelijkheid van de mensen die ik onderweg ontmoette.
Gisteravond nog heb ik anderhalf uur lang een leuk gesprek gehad met de dagportier van het hotel. Gravila is zo’n 40 jaar oud, hij is nu zo’n 8 jaar samen met zijn vriendin Andrea, samen hebben ze een zoontje van 2½ jaar oud, Adam. Gravila is niet tevreden met zijn werk in het hotel, hij maakt liever muziek. Hij is er al een aantal jaren mee bezig, hij heeft een eigen kanaal op YouTube en af en toe wordt hij gevraagd om op te treden op bruiloften en partijen. Hij maakt liever muziek in de studio, om te verkopen, maar het maken van opnames kost een hoop geld. Optredens zijn overigens niet altijd gemakkelijk te vinden. Het zijn natuurlijk de problemen waarmee alle beoefenaren van de vrije kunsten worstelen. Vrij willen creëren, maar ook commercieel genoeg moeten zijn om het te kunnen verkopen. Het moest er maar eens uit. Ondertussen hebben we naar de foto’s van Gravila en zijn familie gekeken en naar zijn muziek geluisterd.
De rit van vandaag dan: Leuk, maar de regen deed wel een flinke duit in het zakje. Het onderhand wel bekende spel van “wel of niet regenen” en “wel of niet een regenpak aan” werd weer gespeeld. En het werd hard gespeeld, ik heb weer verloren, ik ben goed nat gegaan zogezegd. Al vrij snel nadat we op weg gingen kreeg ik een eerste voorproefje van het spel van vandaag. Na een paar druppels en een blijvend dreigende lucht trok ik het regenpak aan. Even kwam er een korte hevige bui en daarna was het over. De zon scheen weer, de wolken dreven snel weg, dus ik deed het regenpak weer uit.
Een uur later werd de lucht plotseling heel donker, het werd in een paar minuten tijd vijf graden kouder, het ging hard waaien en ik hoorde onweer. Hoeveel voortekenen van een naderende bui wil je nog hebben? Er was geen echte schuilgelegenheid voorhanden dus ik stopte bij een spoorwegovergang en ik knipte snel nog een paar foto’s. Terwijl ik dat deed hoorde ik vlakbij een flink aanzwellend geraas. In mijn ooghoek zag ik de bui over de weg recht op me afkomen. Het water spatte hoog op. De bui kwam dichterbij. Ik ging met mijn rug tegen de wind staan en probeerde snel de kamera in de rugzak te steken.
Op dat moment kreeg ik de meest hevige koude douche van mijn leven over me heen. Het water sloeg dwars door mijn broek, sloeg door mijn motorpak en liep in stralen langs mijn helm in mijn nek. Hopende dat er nog wel iets aan mijn lijf droog was gebleven hees ik me met moeite in mijn regenpak. Mijn gedachte was: “Ik ben flink nat, misschien is er nog iets droog gebleven, het hoeft niet nog natter te worden”. Mijin handschoenen die even op het zadel hadden gelegen waren doorweekt. Ik heb ze aangetrokken en de handvatverwarming aangezet.
Terwijl we verder reden stroomde de regen aan de binnenkant van mijn vizier naar binnen. Mijn vizier en mijn bril begonnen al snel te beslaan. De regen stroomde nu ook langs de voorkant bij mijn hals naar binnen. Ik had de rits nog wel strak omhooggetrokken. Ook van achteren voelde ik het water in koude stralen langs mijn rug afdalen naar duistere plekken, die normaal maar weinig daglicht zien. De handvatverwarming loeide op z’n hardst, dat hield wat koude aan de binnenkant van de handen weg. Ik vloekte nog wat tegen mezelf dat ik niet eerder in mijn regenpak was gedoken.
En zo reden we het vlakke land in. De bui hield een dik kwartier aan voordat we erdoorheen waren. De lucht bleef dreigend, dus ik hield mijn regenpak aan. In Satu Mare scheen de zon, het was er warm, zo’n 20 ºC. Mensen liepen in T-shirt en korte broek over straat, ze hadden kennelijk niks door. Ik was doorweekt en zag rondom de stad steeds donker wordende wolken samenpakken. Het water stroomde nog steeds van mijn regenpak af. Ik kreeg steeds meer het gevoel dat mensen mij bekeken alsof ik iets heel vreemds was.
Eenmaal buiten de stad ben ik op mijn gemak gaan bekijken hoe de bui over het land trok. Ik probeerde een inschatting te maken van een route eromheen. Met enige moeite is dat gelukt. Na deze bui der buien ben ik de hele middag in mijn regenpak blijven zitten. Het werden lange warme kilometers. De zon scheen wel, er bleven maar dreigende wolken hangen, het wilde niet verder gaan met regenen. In mijn regenpak werd ik langzaam gaar gestoomd. Het laatste half uur heb ik de gok gewaagd en het regenpak afgegooid om vervolgens lekker koel droog te waaien.
Kijk eens aan: landgenoten bij de grens, of de tolpoort!
Je krijgt nog de groeten van Lucas!
Hollanders hè, dat volk kom je overal tegen.
De bui der buien levert wel mooie plaatjes op.
Ik laat me er nog eens voor natregenen. Doe je mee?
Getsie! Ik hoop dat je goed opdroogt. Tjonge, je maakt het wel eens mee tijdens wandelen, maar niet op deze manier. Het avontuur van het weer. Wij werden van de week gezandstraald (warm) aan de Atlantico bij Zuid Spanje. Ook een belevenis.
Brr, zandstralen. De Blauwe Engel gruwelt er zeker van.
Wat een avontuur, Eugenio! Het geeft de reis weer een extra dimensie!
Goede reis verder door Hongarije!
Zo is dat, we gaan diep. Jullie ook goede reis gewenst in het Hongaarse.
Mooi, die begraafplaats. Lijkt alsof een levensverhaal op de houten grafsteen staat.
Hou het droog verder!
Ja prachtig. Het is iets om me een keer in te verdiepen, die grafmonumentjes. Je wensen houden al twee dagen aan.
Wat blijft reizen met de motor toch leuk. Het lijkt of je veel directer met de omgeving betrokken bent. Super mooie verhalen !
Dank je broeder. Ik hoop van harte dat we nog eens samen zo op pad gaan.