Dag 17: Le Mans – Caen

Op de Normandische stranden heeft in de Tweede Wereld Oorlog een behoorlijke strijd gewoed. De Duitsers hielden het vaste land bezet. De Geallieerden gingen het van over de zee bevrijden. Denk in dit verband onder andere aan Operatie Overlord en D-Day. Van al die strijd is in het landschap nog heel veel terug te vinden: wrakken van landingsvaartuigen, stellingen, bunkers, bruggen, tanks, gedenktekens, musea, etc.. We zijn al vaker door Normandië gereden. Ik wil nu een ronde rijden langs wat plekken die een verhaal vertellen van die strijd.

De nacht en de vroege ochtend in Caen werden gekleurd door een paar flinke regenbuien. Na alle technische perikelen van gisteren was het wel even spannend hoe de Guzzi eraantoe zou zijn en hoe de rit zou verlopen. daar kan ik eigenlijk heel kort over zijn. Wat ik ook probeerde met welke knoppen op het stuur, de Guzzi gaf geen kik. Ik ben er na zo’n honderd kilometer bij een tankstation voor gaan zitten. De lokale lekkernij – “tripe”, ingewanden – heb ik laten staan voor een stuk flân en een kopje koffie.

Het lijkt erop dat deze Italiaan erg gesteld is op warm droog weer. Daar kan ik me iets bij voorstellen. Maar dan had hij toch niet naar Nederland moeten verhuizen en in mijn bezit moeten belanden. Volgens mij mag ik heel tevreden zijn als de Guzzi voor nu dit goede gedrag volhoudt voor de rest van de tocht naar huis. Daarna zullen we er wel verder over praten.

Dus, ik had een hele ronde door Normandië gepland langs allerlei WOII locaties. Die had ik ingevoerd in de navigatie van de Guzzi. We konden ze redelijk moeiteloos vinden. Hoewel, de navigatie van de Guzzi gaf soms wat al te enthousiaste aanwijzingen om niet de meest directe route te volgen. Dat bood wat extra inkijk in het landschap en de dorpjes.

Na de nodige bochtjes door kleine dorpjes en nog kleinere gehuchtjes had ik er wel genoeg van. Het landschap ligt hier vol met grote en kleine monumenten, oude tanks en kanonnen, overal wapperen vlaggen van de geallieerden. Het werd me wel wat veel.

Ik vroeg mij af hoe dat eigenlijk zal zijn voor de bewoners hier. Want ik zag ook veel gesloten winkels, gesloten hotels en vakantiewoningen, cafés die niet open waren. Misschien is dit alles bij elkaar wel een prima toeristische attractie, maar je zal het maar in de tuin van je buren hebben staan al die tanks en kanonnen. En in het seizoen steeds weer die toeristen over de vloer.

Nee hoor, mijn nostalgie gaat uit naar andere dingen. Eigenlijk kijk ikzelf liever naar het landschap zoals het is. Een gebied dicht bij de kust waarlangs gevist kan worden, grote glooiende weiden waarop geboerd wordt. En een gebied waar je in kleine gehuchtjes nog oude woningen en kerkjes ziet staan.

En ja, af en toe kom je wat resten van de Tweede Wereld Oorlog tegen. Het is goed om de gebeurtenissen van toen te herdenken. Zulke gebeurtenissen moeten we vermijden.