Dag 18: Caen – Oostvleteren

“Oostvleteren”, vlakbij “Westvleteren”. Kan er een magischer omgeving zijn om als doel van een reis te hebben. Het bier van de broeders van de Sint-Sixtusabdij is wereldberoemd. Het haalt de hoogste rangen voor de liefhebbers van bieren, en terecht. Dus ik zal er op z’n minst proberen één te gaan drinken. Misschien heb ik nog wel plek in mijn koffers voor een paar flesjes voor thuis.

Voordat het zover is wil ik eerst met de Guzzi over de Pont de Normandie. Een hoge tuibrug over de Seine bij Le Havre. De weg ernaartoe is misschien niet de mooiste, maar het aanzicht van de brug is op z’n minst spectaculair. Ik ben benieuwd of ik het aandurf.

Vanochtend begonnen we met goed weer. Weliswaar heeft het de hele nacht geregend, maar er schijnt toch een bleek zonnetje en het is al 8° buiten. De weersverwachtingen zijn ook redelijk: stevige wind, maar mogelijk zon en geen buien onderweg. De temperatuur denk ik wel aan te kunnen, de wind wil ik even meemaken, hopelijk werkt de elektronica van de Guzzi mee.

De wind was zeker stevig – 35 km per uur – met af en toe flinke vlagen van 70 km per uur. Toch reden we lekker door en pasten we waar nodig onze houding en snelheid aan de wind aan. De tocht over de Pont de Normandie hebben we dan ook gewaagd. Voor de Guzzi leek het een peuleschil, hij reed de brug in één flinke ademtocht uit. Soms had de wind hem even te pakken, maar steeds paste hij snel zijn houding aan. Het was voor mij misschien meer een mentaal dingetje: “Durf ik het wel”. Maar met deze motor was het goed te doen.

Wat niemand je vertelt is dat de overtocht over de Seine ter plaatse eigenlijk over twee van dit soort bijzondere bruggen gaat. De tweede brug heeft een misschien nog indrukwekkender uitstraling. Het is een grote boogvormige constructie, die schuin over de rivier ligt. Je maakt dus een lange bocht, zowel horizontaal als verticaal. De zijkanten zijn er minder hoog en het verkeer is er drukker. En het asfalt is er van iets mindere kwaliteit, wat meer holtes in de rijrichting. De wind voelde er ook steviger.

Beide bruggen waren gelukt. De Guzzi gedroeg zich goed, zij het dat de elektronica wel wat kuurtjes vertoont. De rest van de tocht moest een peuleschilletje worden, leek mij. Tijd dus voor een pauze, koffie met flân.

Echter, naar mate de ochtend en de middag vorderde veranderde de weersomstandigheden. De temperatuur daalde naar 3°. Een enkel spettertje regen af en toe veranderde in op z’n laatst een zware regenbui van ruim een uur. De wind nam in kracht toe. Na drie uur schakelde de verwarming van de handschoenen uit, de accu’s waren leeg. Mijn vingers en tenen bevroren langzaam. De situatie kreeg wel iets grimmigs.

Rijden over de rondweg van Lille met een gangetje van soms hooguit 60 km per uur, tussen grote groepen vrachtwagens. En dat terwijl mijn kleding in regenwater werd gedoopt, de buitenlucht steeds kouder werd en de wind er flink overheen blies. Volgens de navigatie duurde de rit nog 80 km. De moed zakte me in mijn . . . Vanaf de snelweg kwam ik op lokale Belgische wegen terecht, nog 40 km. Zucht. Door dorpjes en na veel stoppen, want bij iedere hoek staat een stoplicht, nog 20 km. Diepe zucht. Ik telde kilometers en de hectometers af, totdat ik eindelijk bij Oostvleteren kwam. Zucht van opluchting.

Het aftellen ging nu om het vinden van het goede huisnummer. Dat bleek geen eenvoudige opgave, want soms waren die nummers er niet. Soms waren de bordjes nagenoeg onleesbaar. Soms had ik het idee dat de nummering iets willekeurigs had. Gelukkig had de gastvrouw van de B&B me gemaild dat ze tegenover een restaurant ‘t Molenhof zitten. Laat ik nou toevallig precies op de goede plek gestopt zijn om wat uitvoeriger om me heen te kunnen kijken: tegenover restaurant ‘t Molenhof, ongeveer voor de oprit van de B&B. Vanaf dat moment stopte subiet de regen. Er kwam een vriendelijke mevrouw naar buiten gelopen, die vroeg dat ik waarschijnlijk “de” gast was. Op dit moment schijnt er de zon.

En daar ben ik nu, te gast bij twee vriendelijke mensen Françoise en Walter. Beiden zijn al jaren met pensioen. Zij was apotheker, hij was huisarts. Tegenwoordig runnen zij met z’n tweeën B&B Eenvoud in Overvloed. Hun verhaal heeft al eens in een lokale krant gestaan en een Belgisch tijdschrift voor huisartsen. Die artikelen geef ik jullie hieronder mee.

Voor de gasten hebben Françoise en Walter de koelkast gevuld met frisdranken en een paar goede bieren, waaronder Sint Bernardus (“Wie kan immers het verschil met Westvleteren proeven”) en Orval (een ander heel goed trappistenbier). Volgens de gastvrouw is restaurant ‘t Molenhof vanavond geopend (“want de lichten branden er”) en het is daar veel leuker en smakelijker eten dan in café In de Vrede (in Westvleteren). Ik ben benieuwd wat de laatste avond van deze tocht met de Guzzi gaat brengen.

12 reacties op “Dag 18: Caen – Oostvleteren

  1. Je hebt 2 mogelijkheden, of handvatverwarming, of handschoen die je ook rechtstreeks aansluit (bekabeld) op de motor. Omdat de BMW sneller geleverd kon worden als ik handvatverwarming accepteerde, heb ik daar goede ervaring mee. Zonder moet apart besteld worden.
    Ik was trouwens vandaag bezig met het updaten van de Garmin Zümo XS bleek dat de 660 ook nog ondersteund wordt. Interesse?

  2. Dank voor de leuke ontmoeting vanmorgen bij mijn ouders!! Je tocht is inspirerend. Hopelijk zien we mekaar nog eens terug; wie weet voor de rode poort in Mandello?!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *