Dag 02. Ardennen – Vogezen

Deze dag stel ik mezelf, de Guzzi en de nieuwe navigatie wat meer op de proef. We rijden vanuit de Belgische Ardennen, langs Luxemburg naar het noorden van Frankrijk. Daar heb ik een paar maanden geleden in de Vogezen in met de auto een leuke route gereden die wil ik morgen met de Guzzi herhalen en er hier verslag van doen.

Over die nieuwe navigatie: Sommige lezers weten misschien nog wel dat mijn navigatie ergens op de rondweg van Bilbao uit de houder losschoot en langs mij heen wegvloog. De hobbels en de kuilen in de weg werden de bevestiging van het ding teveel. De nieuwe navigatie houdt zich beter vast, lijkt het. Ik moet nog wel erg wennen aan de procedures van het routeplannen.

De dag begon hier met een aangename 15 °C en een flinke partij mist. Die mist bleef een goed deel van de ochtend hangen. Dat maakte het landschap er niet minder fraai op. Hetzelfde landschap als gisteren werd nu mooi ingedeeld in coulissen. Het vochtige hout in de bossen kleurde mooi en rook heerlijk. Dat alles maakte de rit nog eens zo mooi.

Naarmate we zuidelijker en oostelijker reden werden de Ardennen steeds ruwer. De Our aan de oostkant van Luxemburg was goed te volgen. Ze ging later over in de Moezel, het geheel had een brede loop met ruime glooiende kanten. Op flinke heuvels kreeg de wijnbouw langs de rivier steeds meer de overhand.

Soms reden we aan de Luxemburgse kant, soms aan de Duitse kant. We moesten eenmaal zelfs met een pontje oversteken. Naarmate de rit vorderde werd het steeds zonniger en steeg de temperatuur naar ruim 20 °C. De Guzzi raakte steeds verhitter van het stoppen en gaan. Ikzelf werd wel moe van het vanop de Guzzi fotograferen met de camera.

Na de middagpauze was het genoeg geweest met het slenteren langs de rivier. Het werd tijd om tempo te maken. We zochten de snelweg op in Duitsland en Frankrijk. Al vlot kwamen de Vogezen dichterbij. Tussendoor hebben we bij de pomp onze eigen snacks gescoord.

De afgelopen jaren ben ik hier al een paar maal geweest. Het lijkt bijna op thuiskomen. Ik heb er paar maal rondgereden met de auto en ik heb er gewandeld. Nog niet eerder ben ik er met de motor geweest. Ik zit op de berg in een klein kamertje in een heel groot soort van hotel met uitzicht tegen de berg aan. Overigens aan de voorkant van het gebouw kijken we over het dal uit.

De Guzzi staat nu eenzaam in een hoekje achter het gebouw, op “de plek voor de motoren”. Dat lijkt misschien iets triests, maar het ding heeft na vandaag even rust nodig. Het lijkt erop of de Guzzi het naar zijn zin heeft. Al sturende zijn we vandaag diep gegaan, de zogenoemde “schaamstreek” op de banden is er maar kleiner van geworden.

Morgen willen we de Route des Crêtes rijden. Het wordt een lange bochtige route, omhoog en omlaag. Daarop voorbereidende gaan we nu rust nemen. Wordt vervolgd.