Dag 03: Issoire – Figueres

We gaan verderrijden langs de Cevennes en nog verder naar het zuiden. Onderweg rijden we over het Viaduct van Millau. Dit is een hele grote tuiconstructie, meer dan 300 meter hoog, over de rivier de Tarn. We zijn er al vaker met de auto overheen gereden, nu wil ik dat met de motor beleven. Misschien maak ik wat foto’s vanaf de parkeerplaats ervoor.

En ik weet het, eenmaal in Figueres moet ik naar het museum van Dali. Ik heb veel bewondering voor het schilderwerk van Dalis, maar ik ben als eens in dat museum geweest en we zijn natuurlijk onderweg naar het uiterste zuiden. Dus deze keer laat ik de stad en het museum voor wat het is. We gaan morgen nog verder zoals gepland.

Overigens, de weersverwachtingen voor Issoire lieten gisteravond voor vandaag een nog frisser beeld zien dan gisteren. Het is gisteravond al gaan sneeuwen. De weersverwachting voor de omgeving van Millau is al even fris. De weersverwachting voor Ceret toont warmere temperaturen, maar een steviger wind vanuit het westen. Het weer in Figueres lijkt daarmee vergelijkbaar te zijn.

Dus de eerste etappes tot aan de Pyreneeën zijn vooral koud. Dus ik moet zuinig blijven doen met de accu’s van de handschoenen. Misschien wordt mijn pyjama onderdeel van mijn thermische laagjes. De etappe over de Pyreneeën wordt vooral een uitdaging met wind. Dus ik moet rustig rijden, me niet laten schrikken en vertrouwen op de vaardigheden van de Guzzi. Ik ben benieuwd hoe dat gaat uitpakken.

Aldus gezegd en gedaan. De motor stond vanochtend op een verijsde parkeerplaats alweer te wachten voor de volgende rit.

Het eerste avontuur was dus glibberen over het terrein, naar de gladde weg, naar de snelweg. Het lukte. Op de snelweg konden we al gauw vaart maken, de Guzzi had er weer net zoveel zin in als de vorige dagen. Het landschap was flink besneeuwd, de zon scheen er mooi overheen.

Het zonnescherm in de helm kon naar beneden en met de handschoenverwarming op halve kracht was het goed te doen. Een flinke tijd ging dat goed. Allengs zakte de temperatuur tot zo’n vijf graden onder nul, de zon verdween, het sneeuwde, er lag ijs op de weg, alleen de linkerweghelft werd open gehouden, het tempo zakte tot zo’n 50 km per uur.

Wie toch probeerde de file rechts in te halen glibberde als snel terug de linker weghelft op. Of ze gleden rechtsaf de berm in. Sommigen bleven vaststaan in de sneeuw. De pannediensten hadden er maar een hoop werk aan. Ondertussen werden de wegen voor zover mogelijk geveegd. Het had geen zin om onderweg een pauzeplaats op te zoeken, want daar werd helemaal niet geveegd.

Na goed twee uur kwam ik aan bij het viaduct van Millau. Daar moest ik toch wel even van de weg af. Dat was gelukkig door de veegploegen voorzien. Ik heb er eens op mijn gemak de koude tenen losgewandeld en flink van de soep gedronken. Dat kon ik goed gebruiken, wat was ik bevroren. Maar ik kon er met de telefoon een mooie foto van het viaduct maken.

De Guzzi was flink vies geworden, ik waarschijnlijk ook. Het hele apparaat zit onder een laag smurrie-modder-zout. Misschien vinden we een dezer dagen een geschikte douche.

Het vervolg van de rit was geweldig. De zon bescheen de zuidelijke, afdalende hellingen. De weg was zowat droog, de Guzzi had er zin in en ik heb dat toegelaten. We slingerden heerlijk op een steeds hoger tempo en dieper door de bochten naar beneden, richting Montpellier. Ik leerde opeens nieuwe grenzen van ons tweetal kennen.

Goed dat we het er even van namen. Na Montpellier werd het weer alsmaar kouder en winderiger. Een stevige wind pakte ons af en toe flink beet en het ging weer sneeuwen. We stelden het tempo naar beneden bij. Leuk detail: Hardrijders werden met borden boven de weg – op kenteken – op hun gedrag geattendeerd.

Ik ben nu in Figueres. De wind is hier in Spanje net zo hard en zo koud als bij de Fransen. Volgens zusje is het nu winter in Spanje en dat is voor de Spanjaarden een moeilijke tijd. Maar morgen schijnt het beter te worden. Mañana dus. Ik ben benieuwd.