Dag 08. Mandello del Lario – Landeck

Het is tijd om Mandello del Lario achter ons te laten en koers richting huis te kiezen. We hebben een nacht geboekt in het klooster van de Barmhartige Zusters in Zams, in de omgeving van Landeck. De rit van vandaag voert ons achtereenvolgens langs de Umbrailpas, de Stelviopas en de Reschenpas. Alles bij elkaar wordt het weer een stevige rit. Vooraf komt het wel intimiderend op me over. Daarna is het wat mij betreft wel even gedaan met het rijden van “de mooiste passen”.

Nog even over die Stelviopas, daarover moeten moeten we zeker gaan. Waarom? Deze pas heeft een bepaald mythische uitstraling: hoog, steil en heel veel bochten. De pas staat regelmatig op het programma van de Wielderronde van Italië. Bovendien – en vooral – is er in het verleden een Moto Guzzi naar vernoemd. Daarover heb ik al verteld. Hoe passend is het dan om er langs te gaan?

Voordat we definitief onze passentocht inzetten brengen we nog even een kort bezoek aan Mandello del Lario. We hebben de afgelopen de dagen de festiviteiten in de stad gezien. We willen er toch nog even langs rijden en kijken hoe het ermee is. Al ver voor Mandello de Lario is er om 09:00 ‘s-ochtends al veel verkeer op de weg. Ik bedoel dan veel motoren en vooral Moto Guzzi’s. De drukte bij de fabriek is nog eens zo groot geworden. Dus al ik het zo aanzie gaat dit een fraai weekeinde worden in Mandello del Lario.

We verlaten de stad aan de noordkant met het idee eerst nog een stuk langs het meer van Como te rijden voordat we afbuigen naar het oosten. Echter het navigatiesysteem heeft daar andere gedachten over. De rest van de dag hebben we heel wat discussie gevoerd met het ding, tot een vergelijk kwamen we niet echt, het kostte erg veel tijd. Dus op gevoel hebben de Guzzi en ik de route bepaald. Hoe verder we van de drukkere steden kwamen hoe leuker de kusten werden. Ik heb er met de telefoon wat foto’s van gemaakt.

De grotere weg richting het oosten was ook erg verstedelijkt. daar zijn we vrij snel langsgereden. Nu had ik thuis vooraf wat routes gepland met behulp van Kurviger. Een van die routes voerde ons van de grote weg af, een klein bergachtig gebied in. Dat leek een leuke afleiding voor de Guzzi en voor mij. We werden als vanzelf geleid over een route die heette “Passo del Mortirolo”.

Dat bleek uiteindelijk een heel intensieve route te zijn. De Italiaanse koersen komen er wel eens langs. Het was er druk met fietsers en motoren en een enkele auto. Ik durfde onderweg niet te stoppen om foto’s te maken. Daarvoor waren de wegen er te smal – minder dan twee autos’s breed – en te stijl. Ik vond het een enge bedoening, maar een hele mooie rit. En de Guzzi leek het er bijzonder naar zijn te hebben.

Toen we ermee klaar waren heb ik een paar foto’s gemaakt van het bord over het gebied en een plattegrondje opgezocht. Een fietser van mijn leeftijd stond er net uit te blazen. We keken elkaar aan en maakten een gebaar naar elkaar alsof we net het avontuur van ons leven hadden beleefd. We keken er ook een beetje bij alsof we ons ergens schuldig over voelden, iets met bijna zelfoverschatting of zoiets?

Vanaf daar zijn de Guzzi en ik ons gaan richten op de grote passen. Naarmate de bergen dichterbij kwamen werd het landschap steeds meer naar mijn zin. Meer ruimte voor de natuur en de landbouw – zo zeggen de ambtenaren dat toch? – minder industrie, minder drukte. Heerlijk.

De Stelviopas was een hele toestand. Vooral omdat er daar wel erg veel verkeer op af kwam. Veel auto’s, veel motoren en veel fietsers. Onderweg ernaartoe en op de pas zelf was het uitkijken geblazen. De bochten waren krap en stijl, iedereen wilde graag de buitenbocht hebben. En dat wrong nog wel eens. Ik heb er één keer een motorrijder overeind geholpen die in de binnenbocht was gevallen. Het overige verkeer rijdt dan gewoon door.

Bovenop de pas was het een gekkenhuis. Hotels, restaurants, souvenier winkeltjes, kramen met Bratwurst, etc., etc.. ik heb er even naar gekeken en ben toen snel weggegaan. Dat is niks voor mij. En bovendien “naar boven gaan” betekende ook “weer naar beneden gaan” de gang naar beneden leek op sommige momenten nog uitdagender dan naar boven. Maar ook daar gedroeg de Guzzi zich voorbeeldig.

Het leek er wel op alsof de Passo del Mortirolo ons erop had voorbereid wat er ging aankomen. Ik kan wel zeggen dat de Guzzi zich erg gewillig van het ene oor op het andere liet leggen. Op de juiste momenten gaf hij wat gas bij of legde hij voorzicht de juiste rem aan. Nog niet alles ging perfect en er waren koppels die nog veel vlotter naar beneden gingen. Maar toch kunnen we heel tevreden zijn over onze samenwerking.

De Reschenpas was leuk, maar niet echt een uitdaging. De pas is vooral leuk, omdat het landschap eromheen erg mooi is, de pas is rustig en we reden zo van Zuid Tirol in Italië naar Tirol in Oostenrijk.

En nu zit ik dan in het klooster. Zuster Barbara had wel een maaltje klaar staan voor me. Maar ja, ik had onderweg al gegeten omdat alles toch wat langer duurde dan gedacht. Ook dat fotograferen met de telefoon kost tijd. En de discussie met het navigatiesysteem heeft ook wel een enkel uurtje onnodig omrijden opgeleverd. Alles bij elkaar een heel inspannende dag. Voor morgen staat er nog een mooie tocht langs de bergen voor de boeg.

Tijd voor contemplatie dus. En misschien een bier van het huis.