Update 2: Van plan naar planning en door naar de realiteit 

Zo’n bestaan is niets voor mij: Hangen op de bank, been hoog houden, niet veel kunnen doen, wel bezig zijn, maar eigenlijk toch steeds afgeleid worden en per saldo  helemaal niets realiseren. Ik kan er een hoop woorden aan wijden, maar het het is wel heel sterk hoe het was de afgelopen weken. Het kon mijn gemoed raken, maar ik kon er zelf niet veel aan veranderen. Ik moest het vervolg maar afwachten. 

Afgelopen maandag ontving ik bericht van het ziekenhuis dat ik volgende week maandag geopereerd kon worden. Geweldig, hoe eerder zij mij kunnen helpen met de boel weer aan elkaar te zetten, hoe eerder ik kan beginnen met de rest van het herstel. Dus dat kwam mooi uit. Dinsdag kreeg ik bericht dat ik aanstaande donderdagmiddag geopereerd kon worden. Heerlijk, er staat wat te gebeuren, ik ben er klaar voor. 

Even terzijde: Stiekem denk ik dat als ze in dit tempo blijven vervroegen ik waarschijnlijk nog vóór de pre-operatieve check onder het mes terecht kom. Dan doe ik alleen in het weekeinde nog een laatste beetje bankhangen. Maandag kan ik een relaxed wandelingetje naar Delft heen en weer doen. Dan is mijn enkel natuurlijk vóór het einde van volgende week helemaal genezen. 

Verwarring. Dinsdagmiddag zie ik een mededeling in het systeem van het ziekenhuis dat mijn bezoek is gepland voor donderdag om 07:00 uur ‘s-ochtends. Ik moet even wennen aan het tempo van de veranderingen. Hebben ze er zoveel zin in, zou mijn wensdenken dan toch niet zo gek zijn? Nederlands DigID en de telefooncentrale van het ziekenhuis hebben beide een storing. Als dat maar goed gaat . . . 

‘s-Middags komt het hoge woord eruit: “Nee hoor meneer, uw operatie staat gepland voor donderdag om 14:00 uur, u meldt zich om 12:00 uur in het ziekenhuis.” Nogmaals durf ik stiekem te denken: “Mooie tijd, dan kan ik tenminste uitslapen. Ook voor mijn begeleiders zal dat wel een fijnere tijd zijn. En de OK kan dan lekker uitgeslapen, rustig opgewarmd en fris aan de gang gaan. Wat mij betreft is dat een goed plan.”

Woensdagmiddag heb ik een snelle pre-operatieve check in het ziekenhuis. Donderdag om 12:00 staan we aan de balie. Het was nog even zoeken in het grote, gebouw van het Haga Ziekenhuis. In de hal lopen honderden mensen door elkaar op zoek naar een plek. Voor de diverse routineuze handelingen wijst men het publiek langs allerlei genummerde en geletterde routes door het gebouw. 

Voor sommige specialismen is het ouderwets zoeken: “wie, wat, waar”. Eenmaal op de juiste plek aangekomen word ik een pakketje dat hand tot hand gaat en heel efficiënt van stoel, naar bed, naar operatietafel wordt verplaatst en weer terug. Dat gebeurt overigens door stuk voor stuk heel vriendelijke mensen. Van het middaguur tot midden in de nacht ontmoet en spreek ik in hoog tempo misschien wel enkele tientallen ondersteunenden, verplegenden, artsen, etc..

Op deze manier maakt ik in sneltreinvaart kennis met de binnenkant van zo’n ziekenhuisorganisatie. Het is eigenlijk een grote logistieke onderneming. Langs de transportband levert ieder personeelslid zijn/haar bijdrage aan het bewerken en gereed maken van enig product. Een of ander mechaniek zorgt ervoor dat op tijd de juiste onderdelen bij elkaar komen, waaronder ik en mijn enkel. 

In de nacht die volgt krijg ik de gelegenheid om alle indrukken op me in te laten werken. Ik word wat afgeleid door een zwaar kloppende enkel, wanneer de verschillende verdovingen uitgewerkt raken. Twee vrouwen, links en rechts van mij, oefenen stevig op hun vaardigheden om de motorzaag te hanteren. Een oudere man loopt mompelend en grommend op de gang heen en weer. Op de achtergrond gaan alarmpjes en lopen verplegende heen en weer, ondertussen met elkaar allerhande mededelingen uitwisselend. 

Vanochtend vroeg werd ik afgeleverd in de gipskamer. Van de enkel werden de verbanden verwijderd, de wonden gereinigd, het geheel geïnspecteerd en van een nieuwe “gipslaag” voorzien. De dienstdoende arts las vanuit het werk van de opererende arts voor over de bevindingen en de verrichte werkzaamheden. Hij maakteen filmpje van de röntgenfoto. Ikzelf werd voorzien van instructie voor mij en mijn enkel: “Nog twee weken hoog houden, niet belasten”. En ik werd heen gezonden. Wordt vervolgd.