Update 3: Het oordeel. Een nieuwe motorlaars

Twee weken geleden vertelde ik je hoe het eindeloze bankhangen me begon tegen te staan. Gelukkig was er ook goed nieuws: ik was geopereerd, met een plaatje en een paar bouten om alles op zijn plek te houden. De volgende mijlpaal? Een controle na twee weken om te zien of alles goed geneest. Dus ja, het bankhangen ging door, maar ik had in ieder geval een duidelijk doel voor ogen. Vandaag was het zover! Wat zou de uitslag zijn? Mag ik alweer wat meer bewegen? Kan ik eindelijk weer op pad?

Maar eerst, even mopperen, dan heb ik dat gehad. Die eerste twee weken in het gips? Die gingen grotendeels in een roes voorbij. Echt pijn deed mijn enkel niet, maar het lopen met krukken was even wennen. Vooral omdat ik continu een zware gips- (en later kunststof) laars meesleepte. Dat ding knelde, zat in de weg, maakte slapen lastig en douchen nog lastiger. Hinkelen bij de wastafel vond ik prettiger dan de glibberige douchevloer met een rubberen hoes om mijn been. De combinatie van pijnstillers en weinig beweging had ook zo zijn effect op mijn spijsvertering. Ik sjokte wat rond met mijn krukken, probeerde klusjes te doen maar maakte niks af, en voelde mijn conditie per dag afnemen.

Maar er waren ook fijne dingen! Ik had eindelijk de tijd om een stapel tijdschriften door te lezen, belde en appte veel met familie en vrienden en kreeg regelmatig bezoek. En die wisten inmiddels precies hoe ze zelf koffie en thee moesten zetten. Els nam me twee keer per week in de rolstoel mee het park in of bracht me naar het ziekenhuis. Germaine en de jongens verzorgden me geweldig: ze stonden altijd voor me klaar, zonder dat ik ergens om hoefde te vragen. Germaine zette mijn ontbijtspullen klaar, Christiaan regelde koffie en alle andere maaltijden. ‘s Avonds toverde hij telkens weer een nieuw en lekker gerecht op tafel, ik kreeg zelfs het idee dat hij er zelf ook plezier in had. Ondertussen voelde ik mijn enkel sterker worden, alsof alles langzaam weer op zijn plek viel.

De afgelopen weken waren een zoektocht naar balans: hoeveel laat ik me helpen, en hoeveel probeer ik zelf te doen? Mijn enkel mocht ik niet belasten, maar ja, dat gips duwde en trok er zelf op zijn eigen manier aan. Naarmate de zwelling afnam, kreeg mijn enkel wat meer ruimte. En eerlijk is eerlijk . . . soms kon ik het niet laten om héél even te testen hoe het voelde om er een klein beetje druk op te zetten. Stiekem. En dat voelde eigenlijk steeds beter.

De laatste dagen keek ik steeds meer uit naar de controle in het ziekenhuis. Wat zouden de artsen zeggen? Heb ik me goed genoeg aan de instructies gehouden? Heeft alles de tijd gekregen om stevig aan elkaar te groeien? En wat mag er de komende tijd wél? Misschien loopgips? Wat zijn de volgende stappen?

Waarom ik zo ongeduldig ben? Omdat ik weer naar buiten wil! Ik wil wandelen, fotograferen, klimmen, boulderen, motorrijden – kortom, weer bewegen en de natuur in. Buiten laad ik mezelf op: door de zon, de wind, de regen, en door de inspanning van het gaan en blijven gaan. Buiten ervaar ik nieuwe dingen, leg ik ze vast, leer ik ervan, en misschien schrijf ik erover. Ik weet dat het allemaal weer kan. De vraag is alleen: hoe snel?

Dus, daar gingen we dan. Vanochtend haalde Els Germaine en mij op. Het ziekenhuis had een keurige afspraak voor ons ingepland, niet te vroeg, lekker schappelijk om 10:20 uur. We waren ruim op tijd en werden vrijwel meteen naar de behandelkamer geroepen.

Naast me zat een jongeman op de bank, zijn blote voet bungelde over de rand. Ik kon het niet laten om een gesprekje aan te knopen: 

Ik: “Enkel gebroken?”

Hij: “Ja, skateboarden. En u?”

Ik: “Enkel gebroken, crossmotor.”

Zo, de introductie was geregeld. We deelden nog even onze ervaringen, iets met “jongetjes en zo”. 

Ondertussen begon de verpleegster met het verwijderen van mijn gips. Daaronder kwamen nog wat blauwe plekken en een paar behoorlijke littekens met een flinke set stevige hechtingen tevoorschijn. Vanaf de andere bank klonk bewonderend: “Zo, die is geopereerd.” In één klap voelde ik me in de achting van het publiek stijgen. In de klimsport noemen we iemand met meer ervaring een “gevorderde”. Ik nam het compliment graag in ontvangst.

De arts en verpleegster waren tevreden. Mijn enkel was nog wat gezwollen en stijf, maar de beweeglijkheid viel niet tegen. Toch vonden ze het nog te vroeg om er vol op te staan. Wandelen vergt nog wat geduld en hersteltijd. Dus, rustig aan doen. Jammer . . . of toch niet helemaal? Het ziekenhuis had namelijk iets moois voor me: een gloednieuwe “motorlaars”. Een sjiek ding van hard kunststof, gevoerd met zacht schuimrubber en zelfs uitgerust met een luchtpompje. 

De laars is groot, stevig en zit verrassend goed. Biedt prima steun aan mijn enkel en houdt mijn voet mooi recht. De komende vier weken moet ik ‘m dragen, vooral buitenshuis. Binnen mag ik lopen zonder laars, nu nog met ondersteuning van krukken. Op geleide van pijn mag ik langzaam de belasting en beweeglijkheid opbouwen. We gaan het meemaken. Het ijzer en de laars mag ik houden, wat een cadeau, ik voel me er een hele vent mee. 

Om de goede uitslag van vandaag te vieren, drinken Germaine, Els en ik nog een kop koffie met een saucijzenbroodje in de cafetaria van het ziekenhuis. Even een momentje om alles te laten bezinken. Thuis zijn Christiaan en Daniël nieuwsgierig. Hoe staat het ervoor? En hoe ziet die nieuwe laars eruit? Ze vinden het een indrukwekkend ding, mooi vormgegeven, technisch slim bedacht. Echt een staaltje goed industrieel ontwerp.

Op de bank verwerk ik de indrukken voor mezelf. Wat een heerlijk gevoel om eindelijk verlost te zijn van die “enkelband”. Zachtjes wrijf ik over mijn enkel. “Samen komen we er wel.” Onder mijn vingers voel ik de schroeven en de metalen strip die alles bij elkaar houden. Germaine zit naast me, ze voelt met me mee.

10 reacties op “Update 3: Het oordeel. Een nieuwe motorlaars

  1. Is dat de vooruitgang in de medische wereld, zo’n laars? Of hangt dat ook van hoe en waar de breuk(en) zit(ten)? Ik zat toch mooi 3 maanden in het gips, tot ruim boven de knie (in 2003, zonder opereren) Na een paar weken met 1 zooltje om het been beginnen te belasten. Daarna voorzichtig beginnen te lopen , eerst met 2 krukken, dan 1 en vervolgens “met losse handen”.
    In ieder geval blijven bewegen is belangrijk en uiteindelijk komt het wel goed. Mijn linker been doet het prima.
    Ga je nog naar de beurs in Utrecht?

    1. Als off-road laars zijn ze nog redelijk geprijsd, plm. € 100,- per stuk. Er is geen verschil tussen een linker of rechter exemplaar. Waarschijnlijk pas je beter ook nog wat aan aan de bediening van de motorfiets aangezien ze niet erg flexibel zijn. Voor een serieus modderbad onderweg is iets van regenwering wel gewenst. Voor het overige zijn ze best wel luchtig. Ik vermoed zomaar dat ze niet de juiste CE-keurmerken hebben.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *